---

شادی چون زیتون وانگور

از گلویم می گذرد

حباب های ترس را می ترکاند

چروک های غصه  را صاف می کند

تیزی های تنهایی را سنباده می زند

و من را

چون کیکی خامه ای

به صورت زندگی پرتاب می کند.

شادی چون کتان و کنف

مرا در خود میپیچد

با دستش کمرم را صاف می کند

گوشه ی لبانم را می کشد

به موهایم بابونه می زند

با قاشق ها آهنگ می سازد

و من را

چون یک تخم مرغ رنگی

به هفت سینش اضافه می کند

شادی

شرم ندارد

لخت و عور

بر اندوه بهار

غلت می زند

و می خندد

اما

اندوه

تردستی ماهر است

زبردستی پیر است

شادی را در کلاهش میگیرد

او را کبوتری  کوچک می کند

و در آسمان فروردین پَر می دهد

شادی

چون لکه ای سفید

در دوردست ها

محو میشود

و اندوه

شال سیاهش را

بر دشت ها می گستراند

---

Happiness like olive and grape

Passes through my throat

Blasts bubbles of dread

Irons wrinkles of gloom

Files angles of loneliness

And throws me to the face of life

Like a cream cake

Happiness like cotton and canvas

Wraps around me

Straightens my waist with its hand

Draws the corner of my lips

Treats my hair with chamomile

Makes a tune with spoons

And adds me

Like a painted egg

To the new year’s table

Happiness has no shame

Rolls upon Spring’s sorrow

Nude and naked

And laughs

But sorrow is a dexterous enchanter

An old magician

Who puts happiness inside a hat

Turns it into a dove

And flies into spring’s sky

Happiness vanishes into the distance

Like a white stain

And sorrow

Spreads its black shawl

Upon plains.